Vanwege de verschrikkingen die een onderdeel zijn van oorlogen, vinden veel dramafilms plaats in een setting tijdens een historische oorlog. Dit betekent echter niet noodzakelijkerwijs dat dit actiefilms zijn: dramafilms laten veelal de menselijke verschrikkingen van oorlog voor gewone burgers zien. Veel familiedrama zoals het verlies van geliefden of kinderen vindt namelijk ook plaats tijdens een oorlog. Denk bijvoorbeeld aan de familiedrama’s die gepaard zijn gegaan met de deportatie van Joden en andere bevolkingsgroepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een voorbeeld hiervan is de klassieker Sophie’s Choice uit 1982. Hoewel deze film zich grotendeels afspeelt na de oorlog, laat hij toch zien dat de gevolgen hiervan zich nog lang na de oorlog kunnen opdringen.
Veel bekende dramafilms vinden dan ook plaats tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vanwege de verschrikkingen op grote schaal die plaats hebben gevonden tijdens deze oorlog is de Tweede Wereldoorlog een onuitputbare bron van drama geweest voor filmmakers. Deze verhalen zijn veelal waargebeurd, denk bijvoorbeeld aan het alom bekroonde Schindler’s List. Deze film gaat over een Duitse fabriekseigenaar die zijn invloedrijke positie gebruikt om het leven te redden van grote getalen Joden te redden die zijn tewerkgesteld in zijn fabrieken. Dit waargebeurde verhaal is zeer dramatisch, en kan zeer indringend tot leven worden gebracht door filmmakers.
Andere oorlogen die een inspiratie zijn gebleken voor oorlogsdrama-films
zijn onder andere de Eerste Wereldoorlog (zie bijvoorbeeld de klassieker All Quiet on the Western Front). In principe is er echter over elke (recente) oorlog wel een film gemaakt. Dit toont meteen aan dat oorlog en het daarmee gepaard gaande drama een bepaalde macabere aantrekkingskracht heeft op filmmakers, en op het grote publiek in het algemeen. Oorlog blijft één van de grootste menselijke tragedies die maar plaats kan vinden, en het is dan ook logisch dat dergelijke gebeurtenissen een weerklank vinden in onze culturele uitingen, waar film er één van is.
Het is de vraag in hoeverre het wenselijk is om werkelijk gebeurde menselijke tragedies tot film te vermaken. Enerzijds kan het verfilmen van een waargebeurd drama de kritiek opleveren dat de filmmakers menselijk leed uitbuiten en er geld aan verdienen. Bovendien kan het ervoor zorgen dat mensen die de oorlog daadwerkelijk hebben meegemaakt ongewild of indirect alsnog worden geconfronteerd met de verschrikkingen van het verleden.
Anderzijds zorgt het verfilmen van een drama ervoor dat een wellicht onbekend verhaal onder de aandacht wordt gebracht bij het grote publiek. Daarnaast kan een drama ook een meer menselijk gezicht krijgen als het wordt verfilmd; het is toch voor de meeste mensen indringender om drama’s voor hun ogen te zien gebeuren, dan om het te lezen in een geschiedenisboek. Ook wordt op deze manier toegankelijk duidelijk gemaakt voor jongere generaties wat precies de verschrikkingen zijn die vorige generaties tijdens een oorlog hebben meegemaakt.
