Actiefilms bestaan al zo lang er films worden gemaakt. Actie en geweld hebben altijd al een aantrekkingskracht gehad op een groot publiek. Denk bijvoorbeeld aan riddertoernooien en gladiatorengevechten in de Romeinse tijd en de Middeleeuwen, tot de toneelstukken van Shakespeare. Dit waren allen evenementen en verhalen waarbij geweld en actie de voornaamste aantrekkingskrachten vormden voor het publiek dat erop af kwam.
Klassieke actiefilms draaien om hetzelfde principe. Het verhaal hoeft niet heel sterk te zijn, als er maar genoeg actie en geweld in voorkomt. Vanaf het moment dat films bekend werden en beschikbaar waren voor het grote publiek, hebben actiefilms een belangrijke plek ingenomen in het assortiment beschikbare films.
De eerste films die Hollywood produceerde kunnen dan ook veelal onder de categorie klassieke actiefilms worden geschaard. In deze films draait het vaak om een klassieke heroïsche figuur, die tegen alle waarschijnlijkheid in in zijn eentje hordes vijanden verslaat. Denk bijvoorbeeld aan de klassieke spaghetti-westerns, waarin een ‘good guy’ verschillende ‘bad guys’ te slim af is en kan verslaan door gebruik te maken van zijn vaardigheden met een pistool.
Andere bekende voorbeelden zijn films met modernere actiehelden zoals Rambo. Deze spierbundel, gespeeld door de Amerikaanse bekende acteur Sylvester Stallone, maait hordes vijanden neer met zijn machinegeweer, en komt telkens als held uit de strijd naar boven. Dat deze films 
een succes zijn gebleken, blijkt ook uit het feit dat er ondertussen meer dan vier Rambo-films zijn gemaakt.
Ten slotte zijn ook klassieke films die draaien om zwaardgevechten, veelal met een setting in de Middeleeuwen, ook een voorbeeld van klassieke actie-verhalen. In deze films is ook vaak een stoere held het hoofdpersonage, die als held het verhaal tot een goed einde kan brengen.
De overeenkomst tussen deze films is dat het verhaal vaak flinterdun is, en de grootste attractie het geweld vormt. Vaak maken deze films veel gebruik van special effects, zoals grote explosies en bloederige gevechten of veldslagen om het geheel extra spectaculair in beeld te brengen. De voornaamste kritiek op dit soort films is dan ook dat er weinig tot geen ruimte is voor karakterontwikkeling, plottwists of überhaupt een verhaal dat de moeite van het volgen waard is. Veel fans van deze films erkennen dit echter; zij kijken dan ook niet naar deze films voor het verhaal maar met name voor de actie en het geweld. Het wordt dan ook wel gezegd dat dit typische ‘mannen’-films zijn. Vrouwen zouden minder vaak de aantrekkingskracht zien van nodeloos gewelddadige en bloederige scenes. Ongeacht welke mening iemand echter heeft over klassieke actiefilms, zal hij of zij ongetwijfeld bekend zijn met het genre, wat wel laat zien dat dit wel eens één van de meest succesvolle soorten films in de filmgeschiedenis zou kunnen zijn.
